Ιστορικό υπόθεσης:
Εντολέας μας, Αστυφύλακας της Ελληνικής Αστυνομίας υπέβαλε, προς το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, αίτηση παραίτησης και απόλυσής του, διότι δεν επιθυμούσε πλέον να ασκεί το επάγγελμα του Αστυφύλακα και περαιτέρω, ανέφερε ότι η παραμονή του στο Σώμα παρακωλύει την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του και αποβαίνει ιδιαιτέρως επαχθής για την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Το ανωτέρω αίτημά του απορρίφθηκε από τη Διοίκηση, με την αιτιολογία ότι δεν είχε συμπληρώσει τον απαιτούμενο χρόνο υποχρεωτικής υπηρεσίας των οκτώ (8) ετών, μετά την κατάταξή του.
Δικαστική απόφαση:
Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, με πρόσφατη απόφασή του, τον δικαίωσε, κρίνοντας ότι η ανωτέρω άρνηση της Διοίκησης είναι μη νόμιμη, διότι στηρίζεται σε διατάξεις που είναι αντίθετες προς το άρθρο 1 παρ. 2 (Μέρος ΙΙ) του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, όπου προβλέπεται ότι απαγορεύεται να επιβληθεί σε οποιονδήποτε εργαζόμενο, ανεξαρτήτως της νομικής φύσης της εργασίας του, η υποχρέωση να εξακολουθήσει να ασκεί εργασία ή επάγγελμα στα οποία δεν επιθυμεί πλέον να παραμείνει.
Επισημαίνεται ότι υποχρέωση παραμονής ορίζεται και για τους στρατιωτικούς και λιμενικούς υπαλλήλους. Όμως, στις περιπτώσεις αυτές, προβλέπεται ότι οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποχωρήσουν με αίτησή τους και πριν την ολοκλήρωση των ανειλημμένων υποχρεώσεων τους, καταβάλλοντας υπέρ του Δημοσίου αποζημίωση ίση με το γινόμενο του συνόλου των αποδοχών του κατεχόμενου βαθμού επί τους υπολειπόμενους μήνες υποχρέωσης παραμονής. Η δυνατότητα, όμως, αυτή δεν έχει προβλεφθεί για τους αστυνομικούς υπαλλήλους.